Co się dzieje, kiedy pokornie poddasz się jej łasce? Co się dzieje, gdy otwierasz pierś i stajesz w jej świetle nagi?

Twoje ciało przesiąknięte Jej miłością, a Ty zdajesz sobie sprawę, że słowo miłość, którego używałeś dotychczas jest zbyt małe by pomieścić, chociażby maleńką część tego, czego właśnie doświadczasz.

Czujesz się tak mały w tej mocy, tak maleńki i zastanawiasz się, jak to możliwe, że moje ciało jest nadal całe, skoro zostałeś rozbity na tyle kawałków przez ilość światła wylewającego się z wnętrza. Twoje kolana zginają się, a twoja głowa pochyla się ku jej łasce, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że robisz przed światłem, które wylewa się z twojego WŁASNEGO wnętrza.
‍
Niepojęte dla umysłu, który współdoświadcza. Co ja robię? Czy ja właśnie pochyliłem się przed sobą? Kolejna fala energii przechodzi przeze mnie i teraz już wiem, że umieram i że nigdy więcej nie będę się bała swojej własnej śmierci

Moje ciało rozpada się, rozpływa i znika, staje się jednością z Miłością, jednością ze wszystkim. „Przepraszam, proszę wybacz mi” słyszę ze swoich ust, równolegle wsłuchuję się w swoje własne słowa, rozumiejąc ich znaczenie. Przepraszam za każdą chwilę, w której stanęłam przeciwko życiu we mnie
i wokół mnie (wszystko jest jednym, jestem tym który stwarza i doświadcza stworzenia). Przepraszam za każdą krzywdę, którą wyrządziłam z poziomu świadomości, z którego działałam, każdą krzywdę, którą wyrządziłem innej istocie, gdy sama cierpiałam i trwałam w stanie zapomnienia.

W każdej chwili gdy raniłam siebie, raniłam całe istnienie. W każdej chwili stawałam przeciwko jakiejkolwiek formie życia, stawałam przeciwko sobie, bo wszystko jest jednym. Za każdą taką chwilę przepraszam. Zrozumiałam, jaką moc mam w bezpośrednim kontakcie z nią (Matką, Źródłem) i świętą relację między słowem siła/moc (power)
a byciem pokornym.

Trwałam w całkowitym poddaniu się, w zachwycie, w poczuciu jedności ze wszystkim i tak głębok`ą pokorą wobec życia. Każda komórka w moim systemie sobie przypomniała. Myśl o użyciu tej mocy do jakiegokolwiek rodzaju nadużycia nie jest czymś, co w pełni poddany umysł może pojąć. W jej łasce jest to po prostu niemożliwe.

Od doświadczenia łaski Matki w akcie całkowitego poddania się jej CAŁOŚCI, moja podróż zaprowadziła mnie do bycia świadkiem nadużycia jednego aspektu energii Matki w konsekwencji braku poddania się prawdzie, którą ona przynosi. „Wejdź w ranę, moje drogie dziecko, mówi” – ​​jestem z Tobą.

Ale jej dziecko może odmówić, może ominąć ranę i pójść prosto w górę, aby doświadczyć piękna, przyjemności, mocy i ekstazy.

To ominięcie (spiritual bypass) rany i cienia skutkuje działaniem z poziomu dezintegracji. Rozumiem, że jest to część ludzkiej podróży, a projekcje służą większemu celowi, jakim jest szansa na rozpoznanie i uzdrowienie cienia, który wcześniej był głęboko ukryty w nieświadomości.

Mam współczucie dla uzdrowicieli energią, którzy nieświadomie grają w grę pełną nadużyć i zamiast prowadzić do wolności - prowadzą tylko do głębszego zaplątania w te same iluzje, którzy karmią się światłem swoich klientów, stając się dzięki temu potężni i magiczni, zamiast odbijać, zawracać światło tych, którym służą z powrotem do nich… Szanuję wszystkie nasze ludzkie podróże.

Jednak z mojej perspektywy rany muszą zostać rozpoznane i nazwane, aby mogły zostać zauważone, uleczone i zintegrowane. Wszyscy dzielimy te same rany, a nasze indywidualne doświadczenia odzwierciedlają wspólne zbiorowe doświadczenie.

Osobiście przez jakiś czas balansowałam pomiędzy gniewem i niezgodą z powodu braku etyki i odpowiedzialności w pracy z ludzkimi systemami energetycznymi, z powodu niewłaściwego wykorzystania mocy uzdrawiania energią, uczuciem głębokiego żalu z powodu używania tylko jednego aspektu, jednej jakości i energii matki (energia seksualna, nadużycie pojęcia kundalini), poczuciem jakbym współodczuwała egoistyczny gwałt na samej Matce, a pomiędzy głębokim współczuciem i zrozumieniem dla wszystkich, którzy to robią. Wiem jak głęboka musi być ich rana.

Moją intencją jest służyć z tego miejsca. Służyć z odwagą i wrażliwością, wyrażać swoją prawdę, wnosić swój głos niezgody, pozostając jednocześnie pokornym i współczującym. Marzę o kolektywie, w którym możemy znaleźć siłę we wrażliwości, w którym możemy czuć się bezpiecznie, odbijając sobie wzajemnie swoje rany i tworząc najbezpieczniejszą przestrzeń pełną miłości, współczucia, zrozumienia i akceptacji.

Przestrzeni, w której jesteśmy w stanie nazwać indywidualne i zbiorowe rany nie z przestrzeni osądu, ale współczującego rozpoznania. Marzę o kolektywie, który byłby świadectwem i żywym przykładem odwagi do stawiania czoła swoim cieniom i o wzajemnym wsparciu, gdy któryś z nas właśnie spotyka się z własną ciemnością. W uzdrowieniu potrzebujemy siebie nawzajem.

„Dziękuję za pokazanie mi mojej rany, mojego cienia i dziękuję za to, że byłaś ze mną z otwartym sercem i dłońmi, gdy odważnie wkraczałem w swoją ciemność. Dziękuję za to, że byłeś moim lustrem i odważnym, kochającym świadkiem”.